Ο στραβός Γιάννης.

Ήταν κάποτε ένα νεαρό ζευγαράκι. Όπως όλα τα νεαρά ζευγαράκια που προσπαθούν να χαρούν τον έρωτά τους, αλλά δεν έχουν κάπου να τον στεγάσουν, κατέφυγαν σε ένα παγκάκι στο πάρκο της γειτονιάς, όπου ο δημοτικός φωτισμός εξ'ορισμού δεν λειτουργεί, για να εμπλακούν σε περιπτύξεις.

Κάθεται λοιπόν η κοπελιά στο παγκάκι με ανοιχτά τα πόδια, χώνει και το αγόρι το κεφάλι του ανάμεσά τους, και η διαδικασία που επακολουθεί είναι λίγο πολύ σε όλους γνωστή. Κάποια στιγμή, η κοπελιά δυσανασχετεί.. και σκουντάει τον νεαρό..
- Γιάννη..;
Ο Γιάννης όμως απορροφημένος, δεν απαντάει..
- Γιάννη..!, ξαναλέει η κοπέλα..
Ο Γιάννης βγάζει ένα μουγκρητό, αλλά συνεχίζει να μην απαντάει..
- ΓΙΑΝΝΗ, το κέρατο μου, φωνάζει πλέον η κοπελιά..
- Τι έγινε;.. λέει ο Γιάννης σηκώνοντας το κεφάλι του από τη σχολαστική του απασχόληση..
- Βγάλε τα γυαλιά σου... μου γρατζουνάς τα μπούτια.. εκφράζει η κοπέλα το παράπονό της..

Πραγματικά, ο Γιάννης βγάζει τα γυαλιά και συνεχίζει ακάθεκτος την πρακτική του.. Δεν περνάει ένα λεπτό, και η κοπελιά τον ξανασκουντάει...
- Γιάννη..; του λέει με παγερό ύφος..
Ο Γιάννης όμως και πάλι δεν απαντάει..
- Γιάννη!!!..
Μουγκρητά, σάλια και τα συναφή.. αλλά ο Γιάννης δεν δίνει σημασία..
- ΓΙΑΝΝΗ ΓΑΜΩ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΟΥ.. φωνάζει σχεδόν τσαντισμένη η κοπελιά..
- Τι θες πάλι; Λέει σηκώνοντας το κεφάλι του ο νεαρός..
- Ξαναφόρα τα γυαλιά σου... γλύφεις το παγκάκι...