Facebook: Ευχή ή Κατάρα;

Όπως όλοι γνωρίζουμε, ένα από τα must της εποχής είναι το Facebook. Από τις πρώτες ερωτήσεις που κάνουμε πλέον στον άλλο είναι η "Έχεις Facebook;". Αν τύχει και πάρουμε μάλιστα αρνητική απάντηση κοιτάμε απορημένοι.

Δεν πρόκειται να αναλύσω εδώ τα θετικά της χρήσης της συγκεκριμένης υπηρεσίας (τα οποία είναι όντως αρκετά) και γενικώς των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, καθώς λίγο πολύ είναι γνωστά και κατανοητά. Άνετα χρησιμοποιείται για εμπορικούς και διαφημιστικούς σκοπούς καθώς επίσης και ως μέσον κοινωνικοποίησης. Η επαφή με άτομα από το παρελθόν μας είναι πλέον έυκολη υπόθεση -ένα μόλις search μακριά. Δεν πρόκειται επίσης να αναλύσω κινδύνους που δημιουργούνται και που ανακοινώνονται κατά διαστήματα στις ειδήσεις όπως παραδείγματος χάριν "είπαν οτι είναι διακοπές και τους κλέψανε" ή "ανέφεραν ευαίσθητες πληροφορίες και απολύθηκαν". Και αυτά είναι επίσης γνωστά.

Το θέμα το οποίο θέλω είναι θίξω είναι το εξής: που σταματά η χρήση του Facebook ως μέσου κοινωνικοποίησης και που αρχίζει να γίνεται αυτοσκοπός; Έχουμε φτάσει σε σημείο ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνουμε κάθε πρωϊ που ξυπνάμε, είναι να ανοίγουμε τον υπολογιστή και κατευθείαν να μπαίνουμε στο Facebook - συμπεριλαμβάνω και τον ευατό μου.

Ένας λόγος της πραγματικά τεράστιας επιτυχίας που έχει σημειώσει η εν λόγω υπηρεσία, είναι η δυνατότητα που προσφέρει μέσω διαφόρων applications να γνωρίζεις διάφορα καινούργια άτομα με σκοπό ως επι το πλείστον να φλερτάρεις και να επιβεβαιωθείς. Αυτό θα μου πεις γινόταν και παλιότερα με άλλες σελίδες, αλλά πλέον έχει εξελιχθεί. Ως ένα σημείο αυτό όχι μόνο δεν είναι κακο αλλά αντίθετα θεμιτό. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είτε για τον ένα, είτε για τον άλλο λόγο, δεν έχουν την δυνατότητα να βγουν έξω να γνωρίσουν νέα άτομα οπότε και καταφεύγουν στο διαδίκτυο.

Τι γίνεται όμως όταν έχεις κάθε δυνατότητα και ικανότητα να βγείς έξω, να συναντήσεις κόσμο, να κοινωνικοποιηθείς, να φλερτάρεις face-to-face και τα απαρνιέσαι για να κάθεσαι μέσα στο σπίτι σου κολλημένος μπροστά στον υπολογιστή σου, μιλώντας με άτομα άγνωστα. Κάποτε ο κόσμος τελείωνε την δουλειά του ή τα μαθήματά του, και ανυπομονούσε να δει τους φίλους του και την σχέση του. Τώρα ανυπομονούμε να πάμε σπίτι, να καθήσουμε στην καρέκλα μας και να κολλήσουμε μπροστά στην οθόνη μέχρι να πάμε για ύπνο. Σιγά σιγά αντικαθιστούμε το live όλο και περισσότερο με το virtual. Σιγά σιγά αντικαθιστούμε τους πραγματικούς μας φίλους με τους εικονικούς.

Ψαχουλεύοντας στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε ένα άρθρο του Στάθη Παπακωνσταντίνου, το Facebook Και Κατάθλιψη. Μέσα αναφέρει μερικά ενδιαφέροντα πράγματα, τα οποία είναι καλό να διαβαστούν απλά πατώντας πάνω στο link.

Εν τέλει θα ήθελα να γράψω μια φράση η οποία μάλλον ταιριάζει αφάνταστα...

Get A Life!